cróniques turques: istanbul

Estambul, (en turcu İstanbul), ye la ciudá más grande de Turquía, y una de les más poblaes d’Europa. El cascu vieyu de la ciudá ta mayoritariamente na oriella europea del Estrechu del Bósforo, si bien anguaño la ciudá espárdese pola oriella asiática. Anguaño, Estambul ye la capital cultural, económica y industrial de Turquía, si bien la capitalidá alministrativa afitóse en 1923 n’Ankara. Ente otros aspeutos, Estambul ye ún de los centros cabezaleros d’industria textil d’Europa, un centru portuariu estratéxicu, y el primer destín turísticu del país. Amás, caltién una docena d’universidáes y ye la sé del Patriarcáu Ecuménicu de Constantinopla, cabeza de la Ilesia Ortodoxa Griega. A nivel turísticu ye una ciudá interesante asgaya, igual que nel aspeutu fotográficu. Da igual el tiempu que pases n’Istanbul, siempres tienes la sensación de que te queden coses ensin ver.

La mecigaya de mestizaxe ye brutal, lo de la puerte d’Asia, nun ye sólo un slogan, el tastu musulmán, los golores, la xente, les mezquites faen un conxuntu de coses que te recuerden a cada vistazu que tas nun sitiu estremáu y especial. Apetez pasar díes y díes ellí cámara en mano, robando toles imáxenes que la ciudá ufierta. Nun viaxe curtiu, dexes muncho ensin retratar y faes lo posible por traer tolos recuerdos que puedas, como’l que dispara a una bandá de gurriones. Ente la curtia esbilla que fice llamome l’atención la estación de la cabera llegada del Orient Express, un sitiu enllenu lleenda.

La ciudá tenía mil cares, dende la más racial y etnográfica a la más cosmopolita. Con cada disparu robábase una migaya d’esa belleza misteriosa. La lluz, el collor too indicaba que tabes nel centru del mundu y lloñe de cualesquier lláu. Na semeya d’abaxo pue vese la Torre Gálata, un bon sitiu pa ver el tapecer sobre la ciudá.

L’enigma del mundiu islámicu fízome pensar muncho. Non por ser especial sinon, por ser estremáu a lo que vemos nel día a día y por ser la primer vegada que pisaba un país que, aunque se declara llaicu, emana islamismu en cada requexu. Los minaretes, les mezquites y el ramadán daben bona cuenta d’ello.

Estaya : igual nun foi asina del too